Verandering van patronen dwingt je tot de kern

Wat ooit een opdracht tijdens een groepstherapiesessie was, doe ik (Kelly) sindsdien als ritueel voor mezelf op 't einde van elk jaar: een nieuwsjaarbrief aan mezelf. Het is een mijmerend terugkijken naar het afgelopen jaar, en een nieuwsgierig vooruit blikken naar wat komt.

Ik (Cathy) blik terug op onze schrijvende co-productie. De kernwoorden in onze blogtitels verraden verrassend genoeg meerdere van mijn kernwaarden: Beluisterd worden - Verbreden - Blijven staan - Veerkracht - Loslaten - Waarderen - Kansen - Ruimte - Groeien - Verbinden - Communicatie.

Wat een jaar... Het begon zoals de afgelopen jaren met een supergezellig feest om de verjaardag van de tweeling en die van mezelf te vieren met de mensen die er voor ons toe doen. En niet veel later was dat akelig beestje COVID-19 daar. Ja, ik heb er echt mee gebotst. Ik ben in mijn kern geraakt geweest. Afstand nemen viel me zwaarder dan ik kon bedenken. Immers, ik en fysieke nabijheid, het is en blijft een geworstel. Iedereen in mijn omgeving kent me als niet erg fysiek. Het is een patroon waar ik in blijf vastdraaien. Ik wil echt lichamelijk dichter bij mensen kunnen zijn. Voorlopig geraak ik niet veel verder dan voelen dat ik er nood aan heb. Door Covid blijf ik hier op mijn honger zitten, mijn patroon nu verder ombuigen voorbij het voelen en het willen is geen optie nu we afstand moeten bewaren. Oh, ik verlang zo naar een nieuw 2021!

Mijn jaar begon met loslaten, loslaten van een gewaardeerde collega. Nooit gedacht dat er voorbij deze uitdaging voor mezelf en mijn team nog eentje van formaat stond te wachten om ons in maart naar de keel te grijpen. Mijn blik breed genoeg houden, was de opdracht. Na 2 maanden als team versnipperd te werken en dan terug samen te komen, maakte me ten volle bewust van onze individuele en gezamenlijke veerkracht. Oh, wat ben ik trots op ons harde werk van de afgelopen 10 jaar!

Toch heeft dit akelige jaar me ook veel bijgebracht. Het leverde me een mooie nieuwe vriendschap op, waarvoor ik erg dankbaar ben. Het liet me beseffen hoe ik omringd ben door enkele echt warme mensen. 't Is een extra cadeau bovenop mijn persoonlijke veranderingstraject, de mooie oprechte mensen die daardoor in mijn leven zijn gekomen. 2020 leverde me ook meer tijd op, tijd van minder moeten, minder haasten. Misschien zag mijn hart daarom een opening om me een verwittiging te geven. Het harde besef dat ik jaren over mijn grens liet gaan en er zelf over ging. Het deed me des te meer beseffen hoe zorgzaam we moeten omgaan met onze eigen grenzen, zowel fysiek als mentaal. De waarde van wat ik anders als vanzelfsprekend nam, wordt door het gemis ervan zo overduidelijk voor mij. Zoals een restaurantje of een terrasje doen met een vriendin. Covid scherpt mijn verlangen aan. Het verlangen zoals in het vol spanning uitkijken naar de komst van Sinterklaas, om dan intens te kunnen genieten van de beloning die het wachten je schenkt. Oh, ik verlang zo naar een nieuw 2021!

Dit jaar bracht ook extra tijd met mijn kids die noodgedwongen meer moesten terugplooien op de thuiscontext waar ze als jongvolwassenen in normale omstandigheden van los moeten komen. Het leverde ons samen lange wandelingen en intense gesprekken op. Oh, wat ben ik trots op de weg die die 2 al aflegden!

Het afgelopen jaar is ook het jaar van de vele kansen. Kansen die mijn diepmenselijke nood aan erkenning verder aanvulde. Een voorbode van 2021 waarin ik die kansen verder zal omzetten in nieuwe uitdagingen. Wat kijk ik er naar uit!

Het afgelopen jaar ben ik best wel weer een paar keer heel dicht bij mijn kwetsbaarheid gekomen. Elke keer opnieuw kan ik trots zijn op mezelf hoe goed ik hiermee omga. Ik merk dat ik telkens sterker kom uit een moment van getriggerd worden. Voor iedereen is deze pandemie op één of andere manier een trigger geweest. Het is voor iedereen een uitdaging in onderscheid maken tussen het oncontroleerbare en hoe jezelf hiertoe verhouden. Geen evidentie, voor niemand.

De afgelopen jaren werd mijn authentiek enthousiasme soms sterk op de proef gesteld. Blijven strijden o.a. voor erkenning en waardering deed me ver over grenzen gaan en kostte tonnen energie. Blijven staan, ook dit jaar, leverde me zoveel veel meer op. Oh, hoe trots ben ik dat we als afdeling en als team ons niet lieten beperken door de grenzen van het virus en ons focusten op 'the space in the middle', onze kern!

Als ik achterom kijk naar 2020 ben ik ook oprecht dankbaar, dankbaar voor de momenten met vrienden, leuke babbels, geloof in en vertrouwen van de mensen die rond me stonden het afgelopen jaar. Dankbaar naar mezelf, om los te kunnen komen van wat me al die jaren in de weg stond om echt te kunnen zijn. Dankbaar voor mijn gezin, dat ondanks en dankzij de lockdown heel dichtbij kon zijn. En neem van mij aan met 6 in een huis is dat gevoel van nabijheid niet verliezen geen evidentie. De mildheid van mijn kinderen naar elkaar, hun gemeende betrokkenheid op elkaar, het geeft me vertrouwen voor de toekomst. Oh, hoe verlang ik naar meer van dat in 2021!

Met de Nieuwe Verhouding hadden we dit jaar heel veel plannen: lezingen uitwerken, voorbereidingen voor de studiedag. Deze dromen hebben we even on hold moeten zetten. Maar veel woorden hadden we hiervoor niet nodig, onze vloeiende afstemming op elkaar is in 2020 nog versterkt. Onze samenwerking heeft dieper kunnen wortelen. Oh, hoe verlangen we naar meer van dat in 2021!

Bedankt voor het lezen van onze blogs het afgelopen jaar. We wensen jullie allen fijne feestdagen toe (in onze bubbel) en een goeie start van 2021!!!