ruimte = vakantie = ruimte

Ruimte is een ruim begrip 😊 Ruimte is voor mij: plaats hebben in mijn lichaam (ik merk op dat het de eerste keer is dat ik lichaam gebruik ipv lijf). De vrije ruimte hebben om te ademen, zonder een drukkend gevoel op mijn borstkas, zonder een dwarsliggend plankje in mijn luchtpijp. Ruimte is voor mij ook: eigen keuzes kunnen maken. Keuzes zonder (voor)oordeel van de andere of van mezelf. Ruimte is ook positie durven nemen, je eigen ruimte durven nemen. Blijven staan voor waar ik voor sta. Opnieuw zonder (voor)oordeel van de ander of mezelf. Ruimte om te mogen en niet te moeten. Wat dan ook onmiddellijk de definitie van vakantie voor me is. Een volledig jaar zit vol met moetens, wat de maatschappij van ons verwacht, ons gezin, onze collega's, onze werkgever, en soms ook onze vrienden. Daarop nee zeggen, daarin je eigen ruimte nemen, dat is voor mij vakantie. Niet kijken op de klok, leven op het ritme van de zon zoals ze zingen in de Chiro. Maar ook leven op het ritme van onze biologische klok. In mijn termen dan de biologische klok van mijn kinderen, die op tijd laten weten wanneer ze honger hebben J. Maar daar ook de makkelijke weg kiezen uit eten, bbq, alles wat simpel is. Weg van het moeten.

Jammer genoeg moet ik dit jaar schrijven dat weg van het moeten, me opnieuw bij het moeten bracht. Het voorbije jaar was zeer hectisch, de combi werk-gezin-studie en alle andere nevenactiviteiten, brachten me in een soort van overdrive waar ik onbewust in meeging. Ik noem het echt onbewust want ik was van mening dat ik genoeg zelfzorg aan de dag legde. Mijn lichaam en vooral mijn hart toonden me in de 2de week van mijn verlof het tegendeel. Mijn hart gaf er letterlijk de brui aan. Enkele dagen ziekenhuis tot gevolg. Wat volgde was een overvloed van emoties, van kwaadheid over teleurstelling in mijn lichaam naar angst over wat nu? Het advies van de dokter was rust.

Toen vertrokken we (Cathy en ik) na even getwijfel en overleg met mezelf en met elkaar toch op weekend. De doelstelling van ons weekend ligt toch op remmen en niet moeten. Afstemmen en verbinden. Daar voelde ik de 2de dag wat verplichtingen en appél loslaten me opleverde. Ik kreeg ruimte in alle betekenissen van het woord. De rustige wandelingen langs de mooie en diverse vergezichten die Heuvelland biedt, gaven me ruimte in mijn hoofd. Niks moest, we konden gewoon zijn. Ik moest niet nadenken over wat we zouden gaan eten, over wat de kids nog nodig hadden of waar we nog naartoe moesten. Ook tussen ons is er een verbinding die weinig woorden nodig heeft, wat rust brengt. Wandelen deed me opnieuw vertrouwen in mijn lichaam, vertrouwen dat mijn fysieke systeem nog iets aankan, zodat de angst daar ook wat kon gaan liggen. Mijn borstkas ging de 2de dag helemaal open, ik had lucht, adem, ruimte en vooral heel veel rust.

Eenmaal terug thuis, was ik er me zeer van bewust hoe ik het afgelopen jaar te vaak over mijn grens ben geweest. Ik heb meermaals mijn ruimte laten innemen en verkleinen, ben zelf niet genoeg gaan staan voor de ruimte die ik nodig heb, ook al dacht ik van wel, mijn lichaam voelde van niet. Herstel is niet voor even maar voor heel je leven. Psychische kwetsbaarheid of niet, we hebben allemaal grenzen. Bewust worden en niet bewaken van grenzen is het belangrijkst, voor ieder van ons. (Kelly)

Vakantie betekent letterlijk 'vrij zijn van verplichtingen', herinnert Verhaeghe mij nog eens in zijn nieuwste essay. En deze zomer voelde ik hoe extra ik dit nodig had.

Ik had naar mijn gevoel niet te veel last gehad van alles wat de coronacrisis van mij extra had gevraagd. Ik had genoeg geventileerd en had gezien mijn introverte natuur niet zoveel gemis aan contacten gevoeld... dacht ik... Maar toen ik stilviel, en alle appèl viel weg en er moest effe echt niks, voelde ik hoe ik toch weer in mijn gekende vechtersmodus was geschoten. Ik was enthousiast mee op de kar gesprongen van het ondersteuningsteam voor personeel en was blij verrast zo goed te recupereren van nachtwerk. Ik was trots dat we als team voor onze patiënten behandeling hadden kunnen blijven bieden, ook al waren er diverse vormen en fases geweest. We gaven ondertussen terug groepstherapie in soms kleinere groepen maar terug zo dicht mogelijk bij normaal als toegestaan. Ik was trots op mijn kids die zich als jongvolwassenen door hun frustraties hadden geworsteld en netjes geslaagd waren voor hun opleidingsjaar ondanks hun opofferingen en gemis.

En dan was het vakantie en werd ik me bewust van de impact van dit vrolijk blijven doorgaan en enthousiast blijven staan en gaan. Dus deze zomer voor mij geen kamers schilderen of zolders isoleren, maar gewoon zijn, rusten, wat lezen en terug afstemmen met mezelf en belangrijke anderen. Dat dit de 2de week van mijn vakantie weer terug met minder mensen mocht dan voorheen, voelde wel lastig, want zelfs mijn introverte ik voelde dat echte verbinding met anderen hierin ook deugd zou gedaan hebben. Als extra vakantie- en verjaardagskadootje kwam ons afstemmingsweekend dus echt als geroepen. Want een vechter heeft niet enkel nood aan stilvallen, maar ook aan ontvangen en afstemmen met veilige anderen die er gewoon zijn. (Cathy)