Bestaansrecht ipv gevecht

"In therapie probeer je steunen op destructief recht om te buigen in verdienen van recht (Savenije, van Lawick, Reijmers, 2018)."

Zelf heb ik lang geleund op mijn destructief recht. Op die manier in het leven staan, zorgde ervoor dat ik in voortdurende strijd met mezelf zat. Ik zou de hele wereld tonen wat me was aangedaan, was mijn onbewuste maar zeer doorleefde overtuiging. Mijn balans van geven en nemen tijdens mijn opgroeien was zodanig uit evenwicht dat ik ofwel teveel gaf vanuit de overtuiging alsnog te verdienen waar ik recht op had. Of ik nam gewoon waar ik recht op had. Hoedanook, het duurde geruime tijd om me van dit patroon bewust te worden. Als ik terugblik, kostte het mij tonnen energie, zette het anderen vaak in weerstand ten opzichte van mij, en leverde het heel veel onbegrip op. En zo bleef ik strijden.

Vanuit mijn hulpverlenersrol nu ben ik me niet alleen bewust geworden van mijn eigen patroon van destructief recht, ik ben er erg gevoelig voor als ik anderen erin zie vastlopen. En zo merk ik dat ik soms bots op de hardnekkigheid van dit onbewuste patroon van andere strijders voor hun gerechtigheid. Het voelt vaak zelfs zo dat de overkant gewoon geen oor heeft voor mijn pogingen om hen tot meer evenwicht te brengen in dit patroon. 'Wat ze niet kunnen herkennen, kunnen ze niet erkennen (Philippe Bailleur,2020)' was de verhelderende opmerking van een vriendin van me bij mijn verzuchting hierover. Erkenning zal je vaak ook later niet krijgen daar waar je ze hoorde te krijgen. Dit voor jezelf herkennen, door de pijn ervan gaan en loslaten, zorgt dat je openstaat voor de erkenning van anderen.

"Zie je wat je weer doet. Je wil hier dus helemaal niet zitten eigenlijk. Je vindt mij totaal niet belangrijk," Marianne weent zachtjes en draait zich weg van Yvan. "Da's toch niet wat ik gezegd heb. Ik zei gewoon dat ik moe was en het wel lastig vond dat ik nu mee op gesprek moest met jou. Maar ik ben hier toch." Yvan raakt voorzichtig de knie van Marianne aan. Marianne's lichaam krimpt in elkaar, ze schuift nog wat meer weg van hem. Ik vraag haar wat het moeilijk maakt om dit geven van Yvan te ontvangen. "Geven, da's al wat ze doet," neemt Yvan onmiddellijk over," naar iedereen, altijd maar geven." Hij reikt zijn arm en probeert haar over haar rug te wrijven. Marianne's lichaam ontspant een beetje, ze blijft op afstand zitten, maar draait zich wel weer in de richting van haar man. "Ik kan niet anders." Ze glimlacht zachtjes door haar tranen door. "Kan je me iets meer vertellen over dat niet belangrijk gevonden worden?" probeer ik. "Ik kan me zelfs herinneren dat ik dat letterlijk dacht toen ik 5 was. Kan je je voorstellen dat je zo jong je al zo bewust bent van je onbelangrijkheid. Da's toch ni normaal." Yvan knikt bevestigend. In de emdr die er op volgt, waar ik samen met Marianne een herinnering uitkies uit de veelheid van opdoemende situaties die aan dit vastzittende thema verbonden zijn, is Yvan een zorgzame, stille getuige. Als Mariannes emoties en beelden tot meer rust gekomen zijn, voegt hij heel steunend toe: "Je hebt echt zoveel moeten missen. Je verdient zoveel meer." "Merci," ontvangt Marianne en ze laat zich knuffelen.

Dit inzicht heeft mij de afgelopen weken geholpen milder te zijn naar de mensen die worstelen en zich vastrijden in hun destructief gerechtigd zijn. Vaak voel ik in contact met mensen die zich sterk destructief gerechtigd gedragen bij mezelf een strijd opborrelen. Ik voel en zie dat ze in hun strijd mij en vooral zichzelf zeer veel onrecht aandoen. Ik voel dat ik zelf in disbalans geraak. Ik wil geven, ik geef aandacht, probeer inzicht te geven, maar op de een of andere manier is mijn geven niet voldoende of komt mijn geven niet toe. Ik ben me er nu van bewust dat zij dat net niet zijn. Dit stemt me milder en doet me minder in onevenwicht en strijd schieten.

Het was voor mij een lange weg. Het patroon herkennen, zette voor mij de deur open naar mezelf erkennen. Zoals ik vorige maand eindigde, mijn kleine ik graag zien, was ook deze patroonwijziging tegelijkertijd een weg als een doel op zich.

4 generaties wordt gezegd, om de roulerende rekening die het gevolg is van al deze disbalansen te herstellen. 4 generaties die genoeg om elkaar en zichzelf geven om de confrontatie aan te gaan met zichzelf en elkaar. Ik kreeg vroeger wel 'ns de smalende opmerking: 'awel, om psychologie te studeren moet ge zelf goe zot zijn naar 't schijnt 😉' Zot genoeg om je eigen patronen te doorworstelen, dat wel. Diverse omstandigheden maakten het voor de zorgfiguren in mijn familie niet altijd evident om voluit te geven en beschikbaar te zijn. Als kind maakte mij dit heel gevoelig voor deze leegte. De zuigkracht ervan voel ik tot op de dag van vandaag. Het herkennen ervan en het erkenning krijgen voor wie ik ben dankzij en ondanks helpt me net als Kelly om mild en sterk te staan in mijn job als therapeut.

We wensen jullie allen fijne feesten toe en een bruisende en verbindende start van 2022!