Authentiek verbonden

Kelly: "Als je loslaat, komt er ruimte vrij voor diegene die jij verdient." Dit werd me enkele jaren geleden gezegd op het einde van een therapiesessie, waar ik met de worsteling van het afstand nemen van mijn familie aan de slag ging. Ik zat vol ongeloof te kijken. Ik voelde dat dit misschien wel waar kon zijn, maar mijn denker was niet overtuigd. Nu, enkele jaren later, ga ik effectief op een andere manier in contact. Ik maak vanuit een authentiek voelen verbinding en niet meer vanuit een per se graag gezien of gehoord willen worden. Nu maak ik verbinding vanuit het gevoel dat ik er toe doe. En wanneer ik voel dat dit bij de andere niet zo is, voel ik geen nood meer om er energie in te stoppen.

Cathy: Een collega maakte al lachend de opmerking vorige week dat ik wel voor heel wat allergisch blijk te zijn. Klopt, met passie in je job staan, betekent niet enkel 'waawh' voelen, maar ook 'aargh'. En wanneer het ertoe doet, benoem ik ook gewoon wat een bepaald gedrag, een uitspraak of een houding van een patiënt met mij doet. De innerlijke dialoog zoals Peter Rober die beschrijft, vind ik een essentieel 'instrument' in therapeutisch werk. Dat wat in de relatie met mijn patiënt bij mij resoneert, breng ik terug in de relatie om beweging bij de ander op gang te brengen. En enkel en alleen daarom. Als wat er bij mij opborrelt, meer over mij zegt dan over de relatie met deze ander, dan hou ik het bij mezelf en klop ik later even aan bij een collega.

Kelly: Ik was me er in het begin van mijn therapieproces niet bewust van dat mensen net door hun authenticiteit bij mij het mandaat kregen om toegang te krijgen tot mijn binnenkant. Om voorbij mijn betonnen muur te geraken. Nu kan ik zien dat authenticiteit een werkbaar element bij me is. De authentieke ander helpt me te vertrouwen en zorgt zo voor een gevoel van veiligheid. Vertrouwen en veiligheid zijn twee sleutelbegrippen om mij te bewegen naar investeren in de ander. Om mij gewoon te kunnen laten zijn bij de ander.

De bijzondere band die ik nu ervaar met Cathy heeft dezelfde fundamenten. Al bij de eerste therapiesessie die ik van haar kreeg, was het haar authenticiteit die er voor zorgde dat ik dan al heel veel veiligheid bij haar voelde. Ze kon net een stapje verder gaan dan de andere therapeuten, ook al zette ze me nu en dan op mijn plaats, of hield ze de spiegel wel erg fel voor. Ik kon er steeds op vertrouwen dat dit uit zorg was. Ergens voelde ik enorm haar betrokkenheid, haar zorg. Ik voelde haar echt naast mij staan, zonder meer.

Cathy: Van de Rogeriaanse basishoudingen is echtheid een heel essentiële voor mij. 'What you see is what you get'. Zijn nadruk op acceptatie vind ik zelf dan weer iets te weinig genuanceerd en strookt voor mij niet altijd met authenticiteit. Ik kan maar mezelf zijn als ik ook directief ben, zorgzaam directief wel te verstaan. Mogelijks is dit ook waarom ik naast individueel werk ook graag met groepen werk. In een groep kan je ook de groepsleden en de dynamiek van de groep inzetten als spiegel en motor tot verandering.

Kelly: Ook nu onze rollen veranderd zijn, is het nog steeds diezelfde verbinding die ik voel tussen ons. Ook nu nog kan ik soms het gevoel hebben dat ze in mijn hoofd zit. Het mooie is dat we gegroeid zijn in die rollen net door die eerste verbinding die we toen aangingen. Ik ben ondertussen gegroeid in mijn proces. Ook door dit proces en door de afstemming tussen onze evoluerende rollen zuiver te houden kon de bijzondere verbinding in andere rollen groeien en verschuiven. Het afsluiten van mijn therapeutisch proces ging gepaard met het besef in die rol niets meer nodig te hebben van haar. Het besef hoe volwaardig zij mij altijd al naast haar had laten staan en het loslaten van mijn rol als cliënt bracht nog meer gevoelde verdieping in onze al altijd authentieke verbinding.

Cathy: Kelly en ik zijn wat je noemt de uitzondering op de regel. Zo sprak ik vorige week een koppel dat elkaar meer dan 5 jaar geleden vond na een therapeutisch traject in ons dagziekenhuis. Mevrouw verwoordt hun authentieke verbinding zeer treffend: "Ik ben er nog steeds van overtuigd dat mensen ons zeker niet als voorbeeld mogen nemen. Dat we beiden met een alcoholprobleem hebben gekampt, is niet wat ons tot een sterk koppel maakt, integendeel. Hoe jammer zou het zijn," knipoogt ze, "als het dat zou zijn wat ons fundamenteel verbindt. Het is het lot dat ons door dat gezamenlijk probleem samen bracht. Onze band is echter op zoveel anders gestoeld. Maar wel heel blij dat we de laatste therapiedag nog even telefoonnummers uitwisselden." Meneer glimlacht. "Gezien het belangrijkste deel van ons behandelingsproces al afgerond was toen we elkaar beter leerden kennen, zijn we in ons verder herstel nooit afhankelijk geweest van elkaar."

Zo ben ik erg tevreden en bewust van wat ik voor Kelly als therapeut heb kunnen betekenen, en ook hoe zij mijn blik verder aanscherpte als het over trauma gaat. Dat maakt mijn job tot zo'n rijkelijk beroep. Ik maak als therapeut een verschil én patiënten voegen ook altijd iets toe voor mij. En echt oprecht dankbaar ben ik Kelly dat ze mij uitnodigde haar in een andere rol te leren kennen toen ze de zelfhulpgroep als project vorm gaf. Zo groeide geleidelijk aan een waardevolle en zeer authentieke vriendschap. De uitzondering op de regel dus.

Kelly: Heel vaak ervaar ik nu nog wat ik toen in de eerste sessie al voelde. We voelen vaak hetzelfde, zelfs van op een afstand. Afstemmen vraagt tussen ons zeer weinig woorden. En daarnaast kunnen we ook verschillen zonder dat dit ook maar iets van afbreuk doet aan ons gevoel t.o.v. elkaar, integendeel. Ik ben mezelf zeer dankbaar dat ik mijn vertrouwen in de ander kon laten groeien. Zo kon ook het vertrouwen in mezelf groeien. Het besef toelaten dat ik er ook toe doe! Pas dan kon ik ten volle in mijn authenticiteit gaan staan. Pas dan was ik in staat om verbinding te voelen. Ik moest niet meer strijdend en op mijn hoede op afstand blijven staan. Op deze manier verbindingen voelen, zorgt ervoor dat mijn emotionele eenzaamheid is verdwenen. Ik kan en durf er op vertrouwen dat ik gelijk wanneer ik het nodig heb de belangrijke ander nabij kan voelen. Niet vanuit een moeten maar vanuit een zijn!